Epilog

sejsza podmyła mi stopy w sandałach nad brzegiem adriatyku

Krajobraz krótkowzrocznego zatacza koła.
Popiołem sypnąć w oczy- błachość nad idiotyzmem.
Krok, za krokiem.
Słowo, po słowie.
Na klęczkach doznaje olśnienia,
a w dloni mam klepsydrę ze stali, bez piasku.

Ojcze Mój który mnie chciałeś gościć w niebie
Święte imie twoje któryś królestwo swoje
otworzył
Wola twoja tu i na ziemi
Chleba własnego codziennego nieszczędź mi dzisiaj
i zapomniej mi moje winy
mimo iż ja winowajcom wciąż wypominam
odwiedź mnie od pokuszenia
i zbaw przed ciemnością
Amen

Mimochodem leżąc w rowie żałości,
kalam swe dłonie o sztormy potoku.
Wybaczcie, trawy i słońce.
Wybaczcie chwile i wspomnienia.
Krok za słowem.