promiaro otoczeń

za każdym razem kiedy
patrzysz przez szkło różowym
oblane przedźwiękiem podsłuchuję
jak struną i tętnem obalasz
pojęcie ich świata

zniknąwszy gdzieś rozstaju
mojego naszego pochodu
rozpalasz nietwierdzę pod
strzechą powierzchowności

ironio znikoma truposzu
promiaro otoczeń podejdź
gdzieś bliżej bym spotkał
cię pod pociągiem
lecz żywą

twoją smaczną twarz widelcem
roztrząsać jak krem bez
mleka jak smaku bez zapachu
lubością