tym razem
trochę bardziej boli
bo to twoje życie
umierać wcale nie jest łatwo
zwłaszcza kiedy to nie ty umierasz
odchodzisz
tak bardzo na zawsze
a ja stoję prosto i patrzę prosto
pijany Anioł trzyma mnie za ramię
- Jeśli go kochasz, pozwól mu
odejść
to nie ty jesteś
-Drogą - szepnęłam cicho
autoportret bez odbicia w lustrze
feministka bez przyszłości
brak anioła stróża
bo na chorobowym
po przykrótkim żywocie
z przykrymi doświadczeniami
wiatr we włosach słońce na twarzy
łzy odbijane szaleństwem
śmiech przeplatany zdradą
odrobina smutku i radości
krzyk uwięziony w szklance
na łodzi nie z tego świata
płynie przed siebie
starając się chwilą
Boże czy ty jesteś ?
chcę Ci wyznać grzechy
lecz najpierw ty wytłumacz się ze wszystkiego co zrobiłeś
i o czym zapomniałeś
dlaczego zezwoliłeś na tyle wojen
odebrałeś dzieciom matki
kim jesteś by mnie pouczać
wygrażać palcem
Wszechpotężny
który nie potrafisz utrzymać szczęście
w choć jednym miejscu na ziemi dłużej niż chwilę
Ojcze
który nie dbasz o swego syna
Sprawiedliwy
który sam łamiesz swe przykazania
Bezgrzeszny który zapomniałeś że nie wolno zabijać
kim jesteś-nie wiem
czy jesteś-od zawsze mówili że tak
Napraw to co zepsułeś
Wtedy w ciebie uwierzę
łzą spływającą po policzku
chwilą zapomnienia w niedzielne popołudnie
cierniem tkwiącym w sercu
radością nowego poranka
niepokojąca myślą spędzającą sen z powiek
odrobiną wolności w więzieniu życia
szyderczym uśmiechem na czyjś widok
brakującym szczeblem w drabinie życia
grą w której nie ma zwycięzcy
pomocną dłonią gdy ciężki dzień
Jestem i będę
uszy me czerwienią spłonęły
i popiołem zaszło osierdzie
nic nie przewyższy krtani mej strapienia
ni oczu mych litania
brąz przelał czarę z czaszki złożoną
i trajektorie wzroku wydźwięczył
by chodź ułamek minuty
pozostać w tym stanie przeszytym
trudnością poranek algebre pokonał
południe zmiażdzyło poziomem całki
gdy tylko twoje głębokie źrenice
sztyletem przedsionki rozcięły
lecz błagam
o więcej
Proszę zamieścić tutaj swój tekst! Każdy chciałby go przeczytać :) P.S moja mama też :P dobrze by było gdyby był powszechnie dostępny, bo jest naprawdę cudowny :)
wanilia
noc zaszła milczeniem
pościel mądrością wylanych myśli
toczę wargą modlitwę
a ty w światłości i nicości
z ziaren piasku
z cichych pożądań
z zamyślenia
harmoni strun i nut tańcu
opuszkami gładzone
skrzydłom przyrównanie
a ja we wzniosłości litań
w kaplicach
w wiatrach przelotnych
w szumie wieczornego morza
Podeszła do mnie dama,
cała w bieli...
Leżałam w kałuży mojej
anormalności,
Podniosła mnie a wraz ze mną
ból, rozczarowanie i zazdrość.
Popatrzyłam w jej oczy,
pełne pychy i pogardy,
Zupełnie jak moje niedokończone
myśli urwane, krótką chwilą
opamiętania,
Zabrała mi coś ważnego...
już nie skonam mając pragnienia,
nie warte mojej paranoji.
Lato już odeszło
i zapłonął ogień w kominku.
Pierwszy raz jestem tu, bo chcę.
Teraz mogę być motylem,
aniołem i ptakiem...
Zrobię co zechcę.
Cienką nitką oplatam wszystko, co było,
nie mogę zanadto ścisnąć wspomnień.
Wrzucam wszystko do ognia,
niech raz spłoną
beze mnie...
Nikt mnie nie ukryje,
już nie musi.
Lato już odeszło
i zpłonął ogień w kominku.
Widzę w nim jak moje wspomnienia
maszerują jedno po drugim,
każde ma tarczę,
codziennie toczą bitwę z teraźniejszością.
Dopinguję je, bo nie chcę pozbyć się
siebie,
tak bardzo boję się, że kiedyś
przegrają.
Moje myśli są jak wielkie, stalowe kule,
toczą się korytarzami umysłu i
popychają skrawki marzeń, resztki chęci,
atakują wszystko, co stanie im na drodze.
Niebo jest już czarne.
Wielkie kule włączyły się do bitwy.
Wojna!
Tarcze wspomnień topią się
jedna po drugiej,
ogień jest za duży,
krzyczę i błagam,
to na nic,
ktoś chlusnął wodą...
przegrały.
Lato już odeszło
i zapłonął ogień w kominku.
Widzę w nim siebie,
moja twarz błyszczy w ogniu,
mogę dostrzec każdą jej część.
Widzę jak z prawej strony tuż nad
złocistą brwią rysuję się moja
fantazja,
paranoje, w które popadam każdego
dnia.
Chcę być światłem doskonałym
i aniołem czystym jak poranek.
Udaję, że kocham kwiaty.
Szukam blasku w swoich oczach,
chciałabym być cudem...
Cała ze złota stąpałabym po
pałacowej podłodze z moich marzeń,
bo nie mam ochoty wciąż gonić siebie,
a najbardziej chciałabym pozbyć się myśli...
Jeszcze jedno słowo
A zabiję Cię huraganem mojej wieloznaczności
Chłodną miętę poczujesz w swych kościach
Podmuchem manipulacji zwalę Cię z nóg
Skosztuję ironicznego posmaku Twych ust
Ukłują Cię westchnienia niewyszeptane
Uderzą ambicje na progu strzaskane
A ja odejdę, udam się skrótem
Złudną nadzieję na zakręcie utnę
I napiję się soku agrestowego
Zadzwoń, zadzwoń proszę
Proszę, zadzwoń
Piiip... A umówiłeś się?
Zadzwoń, ale zadzwoń
Piiip... Nie ma takiego numeru
Proszę, zadzwoń
Jeśli chcesz spróbować sił wciśnij 1000 zł
Jeśli chcesz iść za darmo, odłóż słuchawkę
Piiip...
Zadzwoń, proszę
Piiip... Numer nie ma czasu dla ignorantów
Piiip
Można zauważyć, że ludzie też mają tą tajemną siłę, która sprawia, że sporo dzieje się wokół nas, jesteśmy środkiem czegoś, przyciągamy do siebie rzeczy i osoby.
Oczywiście, nie mamy tak silnej grawitacji, żeby choćby zwracać w swoją stronę planety, chociaż niektórzy kuszą się o przekonanie, że to oni przyciągnęli do siebie Ziemię. A prawda jest taka, że jedyną ziemią jaką przyciągnęli, jest gleba i to jeszcze nie zawsze – tylko w okolicznościach upadku. Pytanie, czy starczy im godności, by się otrzepać.
Niektórzy oddziałują silnie. Przyciągają gwiazdy, nieraz świecąc jak one. Co prawda trudno porównywać Millera do Słońca, ale gwiazda jak się patrzy...
Są też ludzie emanujący anty grawitacją. Takie osoby rozpoznać można po ciągłym upuszczaniu przedmiotów, gubieniu wszystkiego i roztargnieniu mało twórczym.
Jak więc widać, różne osoby przyciągają z różną siłą i, w odróżnieniu od grawitacji Ziemskiej, wielkość fizyczna nie ma na to większego wpływu. Tak więc niewskazane jest celowe obżeranie się w celu uzyskania popularności. Można uzyskać odwrotne efekty. Jeśli naprawdę zależy ci na uznaniu – skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
Ale uważaj, bo ludzie mający grawitację nad przeciętną mają ciągoty do zrzeszania ludzi. Sekty to tanie i wygodne rozwiązanie. Oczywiście tylko dla lidera. Poza tym z przyciąganiem łatwo można wpakować się w narkotyki, precedensy polityczne i problemy z Sokołowską.
rudą główka zapałki
płonę
pod twoim spojrzeniem
cały czas
niedotykalna
odśnież drogi
posyp solą
(żeby złe duchy
nie gasiły brzegów)
ja tam stoję
u rozstaju dróg
wskazując północ
złośliwa wrona kracze
nie
w
tę
stronę
idiotko
Razem ze mną w błękitu przestworzach
spłonęły myśli wiatrów...
Byłam na wojnie.
Mówili, że umarłam.
A ja wąskim cieniem głaskałam
nieodpartą pokusę walki
Chciałam utonąć, jak głupia
słuchałam czarodziejów...
Ktoś powiedział, że to oni zabrali mi magię!
Zmęczona ciągłym szlifowaniem
tej samej kwestii
Skupiłam się na szumie drzew
Dowiedziałam się, że wszystko zabrał mi czas
za późno postawił tarota
zrobiła to gdy już wszystko wiedziała
karty patrzyły ze współczuciem
i żalem że o nich zapomniała
wiedziała że jest źle
że karty mogły ukazać to wcześniej
pozwolić naprawić niedopowiedzenia
teraz nie chcą nic wytłumaczyć
kryją przyszłość
choć ją znają
nie chcą pomóc
czyli jest nadzieja
że to wszystko da sie zmienić
wciąż tkwi w nocy
dzień nie nadchodzi
już bez serca
z duszą szwendającą się
po zakamarkach pokoju
sama
oszukana
zła
stęskniona
z paniką i nadzieją w oczach
może lepiej pozwolić krwi popłynąć
i nie bać się już poniedziałku
bo wtedy nie nadejdzie?
Serce roztrzaskane
jak lustro
w kawałkach
czy to także wróży 7 lat nieszczęścia?
próbuje je pozbierać
skleić wszystkie części
sama nie daje rady
kawałki wyślizgują mi się z rąk
ranią palce
na instrukcji napisali
do obsługi i naprawy dwuosobowej
wszędzie krew
jego zapach miesza się ze łzami
słony smak głupoty i porażki życiowej
pomocy
pomóż mi TY który roztrzaskałeś je
przecież tego nie chciałeś
prawda?
los zabrał mi szansę
znów
bez tej odrobiny nadziei
zabrał szansę na szczęście
może jedyną
kazał odejść wszystkim
by nie ranili
choć wie że to boli najbardziej
znów zabrał wszystko, co dobre
zburzył porządek rzeczy
pozwolił sie odsłonić
a teraz mówi
ze jednak potrzebna
była kamizelka kuloodporna
pozwolił włożyć tyle siebie
a teraz próbuje wmówić
że to zła inwestycja
pozwolił sie uzależnić
sam namówił do tego
a teraz chce zabrać wszystko
okrutnik
powitałem poranek
wyglądał jakby zły był że wstałem
może kolejny dzień mniej słowem poranię
wczoraj zabiłem znów zastępy powiek
odpowiedz mi sama
czy smacznym kłamstem napoić cię
czy gorzką prawdą podciąć znów
co mniej twarz skaleczy mi
bo światem wstąśnie każde ponad kres mych sił
spod bladych promieni przyglądasz się
z odrazą
tuziny we mnie błagań które rwą sie głośno
na
strzępy
Szaro biały obraz własnej nicości przewraca
kartki pamiętnika,
jestem tak blisko błękitu,
choć nie mogę go dojrzeć,
opuszkami palców gładzę
czas,
zgniatam niedokończone zdania
urwane zapomnieniem...
łzy zatapiam w datach,
które wciąż wirują mi w głowie.
Jak pozytywka trwam wciąż w tej samej melodii,
Trzymam się z dala od błękitu...
za każdym razem kiedy
patrzysz przez szkło różowym
oblane przedźwiękiem podsłuchuję
jak struną i tętnem obalasz
pojęcie ich świata
zniknąwszy gdzieś rozstaju
mojego naszego pochodu
rozpalasz nietwierdzę pod
strzechą powierzchowności
ironio znikoma truposzu
promiaro otoczeń podejdź
gdzieś bliżej bym spotkał
cię pod pociągiem
lecz żywą
twoją smaczną twarz widelcem
roztrząsać jak krem bez
mleka jak smaku bez zapachu
lubością
W koronkowej sukience
spragniona siebie
biegnie jakby z wosku dama,
Zapomniane myśli traw
kłują bose stopy,
Frustrująca mowa
kołysze jej marzenia,
Ktoś buduje pałac dla
tej właśnie damy,
Ktoś ogrzewa wspomnienie,
Ktoś trawi burzę,
Ktoś rzucił zapałkę.
Spłonęły myśli traw...
Stopiła się z wosku dama.
Ojczyzno
Dla Ciebie pomniki się stawia
Dla Ciebie rodziny zostawia
Dla Ciebie flagi, ordery
Dla Ciebie hymn i covery
Dla Ciebie z wrogów szydzimy
Dla Ciebie do śmierci walczymy
Dla Ciebie groby żołnierzy
Dla Ciebie wojna się szerzy
Dla Ciebie? To wszystko dla Ciebie...
Ojczyzno
Dla Ciebie umierają sokoły
Naszej miłości, nadziei i wiary
rzekę wyłożoną kamieniami okrasza popękany lód
i pozostać taką
niedokończoną w cudzie
ukryjesz w dłoniach zbocza
świata nie usłyszę
będę kaleczyć stopę o późną jesień
żeby tylko wspinać się dalej
zmierzchy zaczynają się o różnych porach
a trawy zmieniają wiązki zapachów
